Найболей здзівіла яго тое, што нават у цэнтры места, дзе панаваў адносна вялікі рух, не чуваць было людской гамонкі.
«Тут ніхто не гаворыць, не смяецца: нечага ўсе баяцца!» — зрабіў высно- ву Забава.
Пачуваўся, быццам нырцануў у ваду і паволі плыве ў ёй. Уражанне гэта ўзмацняў дробны дождж і бліскучыя каціныя ілбы мокрага бруку. Вуліцы пакідалі ўражанне брудных каналаў, а людзі нейкіх фантастычных рыб. Зда- валася, што не ішлі, а плылі, цёмныя, цяжкія, бясформенныя.
Забава ішоў у кірунку Залатой Горкі.
Забава ляжаў у ложку і пры святле свечкі з вялікай цікавасцю чытаў «Таямніцы Парыжа». Дзесьці далёка за акном працягла і надакучліва галасіў міліцэйскі свісток. Забава падняўся з ложка, узяў на кухні сякеру, расчыніў рамы і аканіцы, вылез праз акно на вуліцу.
Было ціха і цёпла. Забава ў адной бялізне з сякерай у руцэ ішоў у кірунку свістка. На бакавой вуліцы ўбачыў міліцыянера, які няспынна свістаў, працавіта адтапырваючы шчокі. У правай руцэ трымаў наган з узведзеным курком. Руля рэвальвера была накіравана ў грудзі чалавека, які ляжаў у рыштку з паднятымі ўгару рукамі. Трохі далей ляжаў, пера- кулены ў канаве, воз.
— Што тут здарылася? — спытаў Забава, набліжаючыся з сякерай у руцэ да міліцыянера.
Ахоўнік грамадскага спакою, убачыўшы сякеру ў руцэ Забавы, падаўся назад, але, заўважыўшы лаяльны выраз на твары Забавы, сказаў:
— Таварыш, я арыштаваў злодзея, які хацеў збегчы, але ў яго перакуліўся воз. Свішчу, свішчу, а з камісарыяту ніхто не падыходзіць.
Забава згадаў доўгія спісы расстраляных, штодня друкаваныя ў газетах, і свой нядаўні арышт, калі ледзь не паклаў жыццё.
— Гэта злодзей?! — спытаўся пагрозліва.
— Так, таварышу.
— А што тут з ім бавіцца! Я яго зараз ліквідую. У нас нядаўна гэткія, а, можа, акурат і ён сам, кабана скралі. — Забава бліснуў лязом сякеры, пады- маючы яе.
— Нельга, таварышу! — міліцыянер схапіў яго за руку. — На гэта ёсць следства і суд. Можа, яшчэ іншых выкрыем. ягоных хаўруснікаў. Ведаеце што? — дадаў неўзабаве. — Папільнуйце гэтага сукінага сына, а я прывяду з аддзялення падмогу, бо нельга фурманку тут пакінуць. Там шмат скрадзе- най з вайсковага склада конскай збруі.
— Добра. — сказаў Забава, — толькі хутка.
— Мігам!
Міліцыянер ступіў некалькі крокаў, але зараз жа вярнуўся.
— Страляць умееце, таварышу?
— Вядома!
— Трымайце машынку. Як што — у лоб!
Забава ўзяў наган і заняў ваяўнічую паставу. Міліцыянер спехам падаўся да аддзялення, што месцілася на той самай вуліцы, праз дзесятак будынкаў. Над ягоным уваходам, наверсе, вісеў ліхтар, які асвятляў даволі вялікую частку вуліцы перад забудовай.
Калі міліцыянер апынуўся на такой адлегласці, што не мог іх чуць, Забава звярнуўся да злодзея: таксама блатны . Збірай хутчэй шмокты на скамейку і гвінтуй !
Злодзей пазіраў на яго з асцярогай.
— Ну, каціся! Раз, два! Чаго чакаеш?!
Забава нават дапамог злодзею сабраць вытрасеныя ў канаве рэчы, пад- няць воз і надзець кола.
Забава чакаў.
Міліцыянер, які хутка пасоўваўся на далёкім даляглядзе вуліцы, ужо наблізіўся да аддзялення. На момант паказаўся ў яркім святле электрычнага ліхтара і знік за параднымі дзвярыма камяніцы.
— Ну, зараз ірві кіпці! — скамандаваў Забава. — Жыва!
Злодзей хвастануў лейцамі каня, і воз хутка пакаціўся. Праз некалькі хві- лін знік у цемры.
Забава пералез праз агароджу могілак, а адтуль кароткай дарогай трапіў дадому. Прыцягнуў на аборцы аканіцы. Зачыніў акно. Схаваў пад падлогу наган і лёг у ложак, раскашуючы над працягам «Парыжскіх таямніцаў».
Свісток міліцыянера цяпер яму не замінаў.
* * *
Вось гэты наган і закапаў Забава, разам з бранзалетам, у склепе.
* * *
З глыбіні падворка Забава прынёс драбіну і прыставіў яе да дзверцаў, што вялі на гарышча. У галаве праносіліся неспакойныя думкі: «Ці знайду ўсё?.. Два з паловай гады прамінула».
Яму цяпер было вельмі важна знайсці тыя рэчы, ад гэтага залежала наступнае, што магло адбыцца пасля выезду з Менска. Зараз яны здавалі- ся яму цэлым скарбам і найперш ад іх цяпер залежаў поспех усёй ягонай працы.
Стаўшы на апошнім прыступку драбіны, канцом нажа па-майстэрску адамкнуў спружыну навяснога замка. З гарышча злез у сенцы, дзе нейкі час прыслухоўваўся пад дзвярамі, што вялі да дзвюх кватэр.
Падняў дзверцы і ўлез у склеп. Рабіў усё спакойна, давяраючыся свайму спрыту, досведу і самай найлепшай памочніцы для нелегальнага чалавека: ночы. Але калі апынуўся ў склепе і пачаў раскопваць зямлю, трохі стаў нерва- вацца. «Можа, ужо няма?» — тахкала ў галаве трывожная думка.
Усё было на месцы. Забава выцягнуў са схованкі закапаны некалькі гадоў таму пакет. Атрос з пяску. Перарэзаў моцна завязаныя шнуркі. Разгарнуў даволі вялікі лапік прагумованага плашча, нейкія анучы, і, нарэшце, тоўстую, прамасленую паперу.
Бліснула матавае цела нагана. Радасць ахапіла Забаву. Узяў моцна, як далонь найлепшага сябра, ручку рэвальвера, зазірнуў у рулю, пакруціў пальцам маленькі барабан. Зрабіў рукой рух быццам страляе і засмяяўся. весела, шчасліва. Рэвальвер быў у парадку.
Забава сцёр з яго насоўкай аліўкавы алей, якім калісьці змазаў, і паклаў рэвальвер у кішэню. Выняў з паперы бранзалетку і таксама схаваў яе. Астат- нія паперы і анучы згроб нагой у ямку, засыпаў пяском і прытаптаў зямлю.
Ідучы назад цёмнымі вуліцамі места, выдатна сябе адчуваў. «Я маю машынку. маю. Сем пэўных стрэлаў», — праносіліся ў галаве вясёлыя думкі.
* * *
Была адзінаццатая гадзіна ночы, калі спадарыня Двалінская, пасля доўгай гутаркі з Забавам, пайшла адпачываць. Забава застаўся з яе бацькам.
— Ведаеце што, пан? — сказаў Юзаф. — Падабаецеся мне. Нам трэба наша знаёмства акрапіць. Маю ў запасе бутэлечку першаку, таму разду- шым яе.
Неўзабаве на стале з’явілася літровая бутэлька самагону. Пан Юзаф пад- ахвоціўся. Зрабіўся вясёлы і вельмі гаваркі.
— Я не маю адукацыі — сказаў ён, — але жыццё бачыў. Ой, пабачыў! Шчыра, паночку. Шэльму па вачах пазнаю. Так. У мяне: як чалавек чала- векам. душу аддам! Як хам — душу з яго вон!.. Вось што!.. У пану бачу чалавека. Так.
— Гэта мне вельмі прыемна, — адзначыў Забава, — што пан, так мала мяне ведаючы.
— Ціха!.. Не кажыце, пане, — перапыніў Юзаф. — Я тамака розных псіхалогій не вучыўся, але не аднаму з тых, што стос кніг згрыз, дам форы. Ён на паперы вучыўся, а я на людзях, у жыцці. Разумееш, пан? Ты ведаеш, пане, кім я быў? — Юзаф нізка нахіліў галаву, змятаючы са стала вялікай чорнай барадой крошкі. — Матросам я быў. Так, матросам! — сказаў з націскам. — Трыццаць гадоў па свеце бадзяўся, шчасця шукаў, ажно тут знай- шоў! — тыцнуў шырока растапыранымі пальцамі дзесьці ўглыб пакоя.
Задумаўся.
— Хачу пану штосьці сказаць. — прамовіў пасля кароткага маўчан- ня. — Толькі сакрэт. Разумееш?.. Бо гэта нібы няёмка.
— Добра — адказаў Забава.
— Дай руку!
Паціснулі рукі, як сябру сябра.
— Пан прынёс ліст для Ядзькі ад Кароля. Яна ўзрадавалася, а я. зусім не! Бо ён, шчыра кажучы, смоўж. Гэта чалавек, паночку, які толькі сябе само- га любіць. А калі жонку прыпомніў, дык не таму, што кахае, а проста: пра сваю ўласнасць нагадвае. Дбае, як пра карову або казу. Так... А няварты яе, няварты!.. Самалюб, недалуга, тонкая кішка. Яна ў мяне добра загартаваная, на ўсякую бяду! А якая працавітая, цярплівая, верная!.. Выхоўваў, навучаў, як мог, за апошні рубель, каб такому беларучку жыццё асалодзіла. Ну, прапа- ла. А усё: бяда-нэндза!.. Точыць чалавека, як іржа жалеза!..
— Калі ласка, пан, — сказаў Забава, каб адарваць яго ад непрыемнай тэмы, — якія ў вас тут адносіны паміж грамадзянамі і. уладай? Гэтак даўно не быў у Расеі.
Спадар Юзаф усміхнуўся.
— Адносіны, адносіны?. Вельмі простыя адносіны: Молчать и нераз- гаваривать. Такія адносіны! Разумее пан: дыктатура пралетарыяту! Дык- та-ту-ра!!! А з гэтай прычыны кожны гнюс, уедлівы, які мае шмат спрыту і нахабства, атрымаў магчымасць прыгнятаць іншых, якія тых вартасцей не маюць. Калісьці ўлада служыла грамадзянам. Зараз грамадзяне служаць уладзе. Служаць са страхам. подлым, агідным, які зневажае чалавека. Страх ператварыў грамадзян у шпікоў. нават у сем’і ўвайшло шпіёнства. Пан ведае, у якой дзяржаве мы жывём, га?
— У Савецкай Сацыялістычнай Рэспубліцы.
— Нічога падобнага! — грукнуў даланёй па стале Юзаф. — У ліпкай краіне, у ліпучай дзяржаве, паночку, у ліпучай. Тут усё ліпее і ўсё злеплена: расколатыя шыбіны — паперай, муры і платы — дэкрэтамі, паркеты і сцены — макроццем і брудам!.. Паветра ліпкае ад смуроду; рукі ліпкія — ад зладзейства; погляды ліпкія — падазроныя і баязлівыя; улада ліпкая — хабарыстая!.. У клеі, халера, мы жывём, у ліпкасці паміраем! Кожны сноў- даецца, як той журавель у балоце: нос з бруду выцягне — хвост уграз, хвост выцягне — нос уграз і так кругом!.. Мая Ядзька (разумная гэта лабацінка) кажа, што мы жывём у чацвёртым вымярэнні. Нібы пазанармальным чалаве- чым жыццём. І гэта насамрэч так, бо нават час перасунуты на тры гадзіны.
