Усе стоўпiлiся вакол старога. Бацька сказаў:
- Так нельга, дзед. Усю гэтую зямлю хутка зааруць трактарамi. А хто гатаваць табе будзе? Як ты жыць будзеш? Не, заставацца табе тут нiяк нельга. Не будзе каму клапацiцца пра цябе, ты з голаду памрэш.
Дзед усклiкнуў:
- Во, сказаў! Я хоць i стары, але змагу сам пра сябе паклапацiцца. А як тут М'юлi жыве? I я гэтаксама буду. Я сказаў - не паеду, i ўсё. Бярыце бабку з сабой, калi хочаце, а мяне пакiньце - i справе канец.
Бацька разгублена сказаў:
- Паслухай, дзед. Ну паслухай хвiлiнку!
- I слухаць не хачу. Я ўжо сказаў табе, як будзе.
Том крануў бацьку за плячо:
- Та, зойдзем у дом. Хачу табе нешта сказаць. - I калi яны пайшлi да дома, Том на хаду крыкнуў: - Ма, iдзi сюды на хвiлiнку!
На кухнi гарэў адзiн лiхтар, на стале стаяла талерка, яшчэ поўная свiных костак. Том сказаў:
- Паслухайце. Дзед, вядома, мае права вырашаць - ехаць цi не ехаць, але яму нельга тут заставацца. Гэта ж ясна.
- Ясна, - сказаў бацька.
- Дык вось што. Калi яго ўзяць сiлай i звязаць, можна яго пакалечыць альбо ён так ашалее, што сам сябе знявечыць. Добра было б напаiць яго, тады ўсё ўладзiцца. У вас ёсць хоць крышачку вiскi?
- Няма, - адказаў бацька. - Нi кроплi. У Джона таксама няма. Калi ён не ў запоi, спiртнога дома не трымае.
Мацi сказала:
- У мяне, Том, засталася бутэлька снатворнага, яшчэ з тае пары, як Уiнфiлду вушы балелi. Думаеш, падзейнiчае? Я давала яму глынуць, i ён адразу засынаў.
- Можа, i падзейнiчае, - сказаў Том. - Нясi сюды, ма. Ва ўсякiм разе, праверым.
- Я выкiнула яе на сметнiк, - сказала мацi, узяла лiхтар, выйшла на двор i неўзабаве вярнулася з бутэлькай, напалову налiтай чорнай вадкасцю.
Том узяў бутэльку i паспрабаваў вадкасць на смак.
- Не гiдка, - сказаў ён. - Згатуй кубак чорнай кавы, чым гусцейшай. Колькi ж налiць яму? Ну, скажам, адну чайную лыжку. Не, лепш больш - дзве сталовыя.
Мацi налiла ў кафейнiк вады, усыпала кавы, тады адчынiла плiту i паставiла кафейнiк блiзка да вуголля.
Том з бацькам выйшлi на двор.
- Кожны мае права сам сабой распараджацца, - не сунiмаўся дзед. - Хто тут еў свiныя рэбры?
- Мы, - адказаў Том. - Зараз ма налье табе кавы i дасць i свiнiны.
Дзед пайшоў на кухню, выпiў каву i з'еў мяса. Людзi стаялi на двары, на якiм пачало ўжо святлець, i праз адчыненыя дзверы кухнi пазiралi на дзеда. Яны ўбачылi, як ён раптам пазяхнуў i пахiснуўся на крэсле, потым паклаў рукi на стол, апусцiў на iх галаву i заснуў.
- Ён i так быў вельмi змораны, - сказаў Том. - Раней часу не чапайце яго.
Нарэшце ўсё ўжо было зусiм гатова да ад'езду. Заспаная, млявая бабка ўсё пыталася:
- Што тут у вас дзеецца? Чаго ўскочылi ў такую рань? - Але яна была апранутая i паводзiла сябе мiрна.
Руцi i Ўiнфiлд таксама прачнулiся, але былi вялыя i сонныя. Ранiшняе святло iмклiва разлiвалася па зямлi. А людзi знерухомелi. Яны стаялi пасярод двара, i нiхто не адважваўся зрабiць рашучы крок. Цяпер, калi надышоў час пускацца ў дарогу, iм стала страшна, не менш страшна, чым дзеду. Яны бачылi, як паступова на фоне пасвятлелага неба выступаюць абрысы свiрна, як блякнуць агеньчыкi лiхтароў i ўжо больш не адкiдаюць на зямлю жоўтых кругоў святла. Адна за адной, з усходу на захад, тухлi зоркi ў небе. А людзi стаялi, здранцвелыя, як лунацiкi, i вочы iх глядзелi ўдалячынь, не заўважаючы таго, што было блiзка, i бачылi адразу ўвесь абсяг свiтальнага неба, усю шыр палёў, усю зямлю да самага гарызонту.
Адзiн толькi М'юлi неспакойна снаваў па двары, зазiраў праз шчылiны мiж бартавых планак у грузавiк, стукаў кулаком па запасных шынах, прывязаных ззаду. Нарэшце ён падышоў да Тома.
- Пяройдзеш мяжу штата? - запытаўся ён. - Парушыш падпiску?
I Том строс з сябе здранцвенне.
- Бог ты мой, хутка ўжо сонца ўзыдзе! - сказаў ён гучна. - Час ехаць. - I ўсе таксама выйшлi з анямення i пакiравалi да грузавiка.
- Пайшлi панясём дзеда на грузавiк, - сказаў Том.
Бацька, дзядзька Джон, Том i Эл увайшлi ў кухню, дзе, уткнуўшыся лбом у рукi, складзеныя на стале побач з лужынкай разлiтай кавы, спаў дзед. Яны ўзялi яго пад локцi i паставiлi на ногi, а ён бурчаў i лаяўся хрыплым голасам, як п'яны. За дзвярамi паднялi яго на рукi i панеслi. Том з Элам залезлi на грузавiк, перагнулiся цераз борт, падхапiлi старога пад пахi i асцярожна пацягнулi наверх. Эл адвязаў адзiн канец брызенту, накрыў iм дзеда i падставiў побач скрынку, каб на яго не цiснуў цяжкi брызент.
- Абавязкова пастаўлю жардзiну, - сказаў Эл. - Сёння ж вечарам, на першым прыпынку.
Дзед усё яшчэ нешта бурчаў, чапляючыся за сон, i ледзь толькi яго паклалi, зноў моцна заснуў.
Бацька сказаў:
- Ма, вы з бабкай сядзеце з Элам. Потым будзем мяняцца - не так стомiмся ў дарозе, але пачнём з вас.
Мацi з бабкай залезлi ў кабiну, астатнiя - Конi i Ружа Сарона, бацька i дзядзька Джон, Руцi i Ўiнфiлд, Том i прапаведнiк - усе забралiся наверх. Ной стаяў унiзе, глядзеў, як яны ўладкоўваюцца там, на высокай паклажы.
Эл абышоў вакол грузавiка, зазiраючы пад нiз, на рысоры.
- Госпадзi, рысоры зусiм праселi, - сказаў ён. - Шчасце, што калодкi падставiў.
Ной запытаўся:
- А з сабакамi як, та?
- Я i забыўся пра iх, - адказаў бацька i пранiзлiва свiснуў. Але на свiст прыбег толькi адзiн сабака. Ной злавiў яго i падкiнуў на грузавiк, i там сабака быццам здранцвеў, баючыся вышынi. - Астатнiх двух давядзецца кiнуць тут, - сказаў бацька i крыкнуў: - Гэй, М'юлi, ты, можа, прыгледзiш за iмi? А то з голаду паздыхаюць.
- Добра, - сказаў М'юлi. - Ад сабак адмаўляцца не буду. Няхай сабе, бяру iх.
- Бяры i курэй, - сказаў бацька.
Эл сеў на сваё месца ў кабiне. Завiшчаў, загуў стартэр, на мiг уключылася запальванне, зноў закруцiўся стартэр. I раптам усiмi сваiмi шасцю цылiндрамi завыў матор на халастых абаротах, ззаду машыны заклубiўся сiнi дымок выхлапу.
- Пакуль, М'юлi! - крыкнуў Эл.
Усе астатнiя члены сям'i крыкнулi хорам:
- Бывай, М'юлi!
Эл адпусцiў ручны тормаз i ўключыў счапленне. Грузавiк здрыгануўся i цяжка папоўз па двары. Уключылася другая скорасць. Машына паволi пачала падымацца на невысокi ўзгорак, i ўсiх завалакло чырвоным пылам.
- Ого як нагрузiлiся! - сказаў Эл. - Рэкорда хуткасцi не паставiш.
Мацi хацела паглядзець назад, але паклажа не давала ёй бачыць. Тады яна падняла галаву i стала глядзець проста перад сабой на пыльную грунтавую дарогу. У вачах у яе была вялiкая стома.
А тыя, што сядзелi на паклажы, пазiралi назад. Яны бачылi свiран, дом i лёгкi дымок, якi ўсё яшчэ выбiваўся з комiна. Яны бачылi, як запунсавелi вокны, азораныя першымi промнямi сонца. Бачылi М'юлi - ён самотна стаяў пасярод двара, праводзячы iх вачамi. А потым усё знiкла за грэбенем узгорка. Абапал дарогi цягнулiся палi бавоўнiку. Грузавiк марудна прабраўся скрозь пыл да шашы i пайшоў на Захад.
РАЗДЗЕЛ АДЗIНАЦЦАТЫ
Дамкi ў палях стаялi пустыя, а раз апусцелi хацiны, пуста было i на палях. Не пуставалi толькi трактарныя гаражы з рыфленага жалеза, якiя адсвечвалi срэбрам; яны былi поўныя металу, пасудзiн з бензiнам i маслам, блiшчастых плужных дыскаў. У трактароў блiскучыя фары, трактарам усё роўна - што дзень, што ноч, дыскi пераварочваюць зямлю ў цемры, круцяцца днём, паблiскваючы на сонцы. Калi конь пасля дзённай працы вяртаецца ў стайню, жыццёвыя сiлы яго i патрэбы не гаснуць, стойла поўнiцца дыханнем i цяплом, там шамацiць пад капытамi салома, хрумсцiць на зубах сена, варушацца конскiя вушы, зiркаюць вочы. Адтуль нясе жывым духам, цягне пахам жыцця. А калi спыняе работу матор, трактар робiцца мёртвым, як руда, з якой ён урэшце зроблены. Цеплыня пакiдае яго, як жывое цяпло пакiдае труп. Дзверы з рыфленага жалеза зачыняюцца, i трактарыст едзе дамоў, у горад, бывае, што i за дваццаць мiль адтуль, i можа не вяртацца цэлымi тыднямi, а то i месяцамi, бо трактар не жывая iстота. Гэта проста i практычна. Настолькi проста, што праца перастае здавацца цудам, настолькi практычна, што перастае здавацца цудам зямля i дзеянне яе сiл, а разам з цудам знiкае i глыбокае разуменне зямлi, пачуццё роднасцi з ёю. I ў трактарыста нараджаецца i мацнее пагарда да яе, уласцiвая толькi чужаку, якi мала што ў ёй разумее i якога нiчога не раднiць з ёю. Бо азотныя ўгнаеннi гэта яшчэ не зямля, фасфатныя - таксама; i даўжыня баваўнянага валакна - не зямля. Чалавек - не вуглярод, не солi, не вада i не кальцый. Усё гэта ў iм ёсць, але ён нешта большае, значна большае; i зямля нешта значна большае, чым элементы, з якiх яна складаецца. Чалавек, якi з'яўляецца нечым невымерна большым, чым яго хiмiя, чалавек, што ступае па зямлi, адварочвае лямеш ад каменя, нахiляе ручкi плуга, каб лямеш прыўзняўся i слiзнуў над голай пародай, апускаецца на каленi, каб з'есцi сняданак, - чалавек гэты большы, чым тое, з чаго ён складзены, ён ведае зямлю, якая ўяўляе сабой нешта большае, чым сукупнасць хiмiчных элементаў. А чалавек за штурвалам, якi вядзе мёртвы трактар па чужой, нялюбай зямлi, пакланяецца толькi хiмii, ён не паважае нi гэтай зямлi, нi самога сябе. Калi зачыняюцца жалезныя рыфленыя дзверы, ён выпраўляецца дамоў, але дом яго не тут, не на гэтай зямлi.
Дзверы пустых дамоў былi парасчыняныя насцеж i рыпелi завесамi на ветры. Чароды хлапчукоў збягалiся з блiзкiх гарадкоў, каб пакiдаць камянямi ў шыбы, пакапацца ў смеццi i ламаччы ў пошуках скарбаў. Вось нож з напалову адламаным лязом. Згадзiцца. А смурод! Напэўна недзе ляжыць здохлы пацук. Гэй, глянь, што Ўiтнi напiсаў на сцяне! Ён i ў школьнай прыбiральнi тое самае накрэмзаў, i настаўнiца прымусiла яго змыць.
